حجت الاسلام «شفیعی پورحسینی»، عضو هیات علمی دانشگاه «تفرش» در گفت وگو با خبرنگار سرویس مسجد و کانون های مساجد خبرگزاری شبستان با اشاره به نقش و جایگاه مسجد در صدر اسلام، اظهار کرد: اولین پایگاهی که پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم) در شهر مدینه ایجاد کرد مسجد است. این اقدام نشان دهنده روح بلند آن حضرت در مواجهه با جامعه است، حضرت دارالحکومه را در مسجد قرار دادند و مسایل عبادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی آن زمان در مسجد نظام یافت و مقر مهمترین تصمیمات شد.

وی ادامه داد: در مسجد شخصیت ها، افراد، اقشار و نژادهای مختلفی حضور می یابند، این حضور به تنهایی تاثیر بزرگی در روح و روان انسان دارد، در صورتی که وقتی در یک مکان همه افراد امکان حضور ندارند و یا نگاه متصدی به گونه ای است که افراد را درجه بندی کرده و بر همان اساس اجازه ورود می دهد تاثیرات منفی زیاد می شود اما این نگاه در مسجد به عنوان خانه خدا هرگز وجود ندارد و خداوند این نهاد را تاسیس کرد که همه افراد با همه شاخص ها بتوانند در کنار یکدیگر حضور یابند و در امور مختلف در حوزه مباحث دینی اظهار نظر کنند.

عضو هیات علمی دانشگاه «تفرش» با بیان اینکه در تاریخ تمدن اسلامی تمام کارشناسان علوم عقلی و نقلی هر ساختمان علمی که درست می کردند یا در کنار مسجد بود یا مسجد در کنارش بود، تصریح کرد: تقریبا بعد از حتی دوره قاجاریه نیز این جریان به صورت پررنگی وجود دارد اما بعد از ورود پهلوی به ایران و با بحث تاسیس دانشگاه این جریان یعنی پیوند مسجد و علم از یکدیگر فاصله گرفت.

این تاریخ پژوه ادامه داد: این در حالی است که در اولین آیاتی که به پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم) نازل شد اشاره به علم و آگاهی داشت و این امر حکایت از اهمیت علم و دانش در شاکله دین اسلام دارد، اما می بینیم که چگونه در برخی ادوار ممالک اسلامی از این رویکرد فاصله گرفتند و یا نگاه و نگرش علمی در میان آنان کمرنگ شد.

حجت الاسلام «شفیعی پورحسینی»، تصریح کرد:  این رویکرد در حالی بود که اولین آیاتی که به پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم) نازل شد  تاکیدات مهمی نسبت به بحث علم دارد؛ اما این جایگاه در سطح مساجد یعنی علم آموزی در برخی ادوار کمرنگ شد و یک جریان خزنده به تدریج علم آموزی را از مساجد دور کرد.

این محقق تصریح کرد: امروز اما باید تلاش کنیم تا مسجد را به عنوان یکی از اصلی ترین محورهای علمی در جامعه تثبیت کنیم، هرچند که این رویکرد بعد از انقلاب اسلامی به شکل چشمگیری افزایش داشت اما همچنان نیاز به کار دارد به گونه ای که این نگاه به شکلی منسجم نظام یابد نه اینکه در دانشگاه نمازخانه درست کنیم و بعد بگوییم نهاد دینی علمی داریم و صرفا به این مساله اکتفا کنیم.